Foto: Freepik
Na Instagram i Facebook stranicama Novi Standard 3. aprila 2024. godine objavljen je kratki videosnimak u kojem srbijanski historičar Milan Brdar govori sljedeće:
Imperija, kada dođe u fazu dekadencije i propadanja, propada pre svega u svoje ludilo. Tako je bilo sa Rimom, tako je i sa Amerikom. Amerika je replika rimskog slučaja. Uništenje svakog morala. Neka priča ko šta hoće. Ko se bavio istorijom zna da je širenje homoseksualizma i uništenje bioloških polova prva pouzdana simptomatologija propasti civilizacije. Od toga može da nas spasi jedino propast te civilizacije, pa ako se opamete nek’ se sami izvlače.
Snimak je preuzet iz intervjua s profesorom Milanom Brdarom koji je na YouTube kanalu Novi standard objavljen 20. marta 2024. godine. Isječak o “homosekuzalizmu” i propasti civilizacije objavljen je i na TikTok, Telegram i X nalozima Novog standarda, gdje je zabilježio desetine hiljada pregleda, interakcija i dijeljenja. Također je objavljen u aprilu i maju na desetinama Facebook profila.
Propagandni narativ o dekadentnom Zapadu
Tvrdnje da je rasprostranjena homoseksualnost pokazatelj dekadencije i propasti Amerike i uopšteno Zapada dio su ideologija krajnje desničarskih i konzervativnih pokreta, ali i ruskog propagandnog narativa o “dekadentnom Zapadu” i superiornosti “tradicionalne” Rusije. Kako se u navodi u članku autorice Marije Lipman objavljenom 2015. godine na web stranici međunarodnog think-tanka Evropski savjet za spoljne poslove, ovaj je narativ kroz rusku propagandu popularizovan oko 2013. godine. Raskrinkavanje je detaljnije o ovom narativu pisalo u analizi objavljenoj 27. januara 2023. godine u okviru serijala u kojem smo analizirali najprisutnije narative ruske propagande u vezi s invazijom na Ukrajinu. U njoj je navedeno:
Kao jedan od primarnih narativa kojim Rusija pokušava opravdati svoju invaziju na Ukrajinu, dakle, koristi se upravo onaj snažno obojen antizapadnim sentimentom. U njemu se Zapad predstavlja kao prijetnja Rusiji kako vojna, tako i moralna. Propagandisti/kinje ovaj narativ pokušavaju dokazati nizom različitih tvrdnji o navodnom prisustvu nacizma u zemljama Zapada, oslanjajući se upravo na Putinovu premisu o “denacifikaciji” Ukrajine.
(...)
Stapanje antizapadnog stava s konzervativizmom bio je, kako je navela Lipman, dosjetljiv propagandni trik za učvršćivanje slike zlog Zapada koji prijeti Rusiji i njenim tradicionalnim vrijednostima, zajedno sa svima onima koji na bilo koji način propituju “besprijekornu historiju” Rusije: umjetnicima/ama, liberalima/kama, gej ljudima te svima onima koji se prema Ruskoj pravoslavnoj crkvi ne odnose s dužnim poštovanjem.
(...)
Uz pomoć tvrdnji o “dekadentnom Zapadu”, Putinov režim pronašao je “zajednički jezik” i s radikalnim desničarskim i rasističkim grupama u Sjedinjenim Američkim Državama koje svoju ideologiju također temelje na vjerovanju da zapadne zemlje propadaju zbog odbacivanja “tradicionalnih vrijednosti” koje su oblikovale bjelačku i/ili zapadnu kulturu. U svjetonazoru ovih grupa, obilježenom antisemitizmom, rasizmom, homofobijom i mizoginijom, NATO i Evropska unija često se nalaze na samom vrhu “liste neprijatelja”.
Ovakve propagandne tvrdnje se, dakle, na geopolitičkom nivou koriste za destabilizaciju društva kroz jačanje desničarskih i neliberalnih grupa, dok istovremeno dodatno otežavaju položaj ranjivih grupa u društvima gdje se njihova prava još uvijek krše.
Pad Rimskog Carstva
Drevni Rim bio je država izgrađena oko grada Rima, nastala oko 750. godine p.n.e. Razvijala se u tri faze: kraljevina, republika i carstvo. Pad Zapadnog Rimskog Carstva 476. godine smatra se krajem drevne rimske države i početkom srednjeg vijeka.
Drevni/e Rimljani/ke nisu poznavali/e koncept seksualne orijentacije, ali su homoseksualni odnosi bili društveno prihvatljivi pod određenim uslovima. U historijskim dokumentima se istospolni odnosi spominju uglavnom u kontekstu odnosa između muškaraca, dok se o seksualnom odnosu između žena ne zna gotovo ništa. Smatra se da su i mnogi rimski vladari, uključujući Julija Cezara, Nera i Hadriana, imali i muške partnere, a homoseksualni odnosi bili su prihvaćeni i u drevnim grčkim i etrušćanskim kulturama, koje su značajno utjecale na rimsku. Zabranjeni su nakon što je kršćanstvo prihvaćeno kao državna religija. Naime, 380. godine rimski car Theodosius donio je dekret kojim kršćanstvo proglašava jedinom dozvoljenom religijom u Rimskom Carstvu i, između ostalog, zabranjuje homoseksualne brakove i odnose. Zapadno Rimsko Carstvo palo je jedan vijek kasnije.
Većina historičara/ki slaže se da prihvatanje homoseksualnosti, ili kasnija zabrana, nije imalo veze s padom Carstva. Okolnosti koje su dovele do slabljenja i pada Rimskog Carstva bile su široko rasprostranjena korupcija, učestale “barbarske” invazije, nepomirljive razlike između različitih dijelova Carstva, ekspanzija koja je onemogućila adekvatnu administraciju i vladavinu itd., što je 395. godine dovelo do cijepanja Carstva na Zapadno i Istočno Rimsko Carstvo te značajnog slabljenja uloge Rima kao prijestolnice (link, link).
Engleski historičar Edward Gibbon u svom serijalu radova “Historija slabljenja i pada Rimskog Carstva”, objavljenom između 1776. i 1788. godine, iznio je teoriju da je pad ovog carstva bio povezan s usponom kršćanstva, koje je imalo negativne efekte na rimsku politiku i narod.
Tvrdnje poput one da je “širenje homoseksualizma” i “uništenje bioloških polova” simptom propasti civilizacije predstavljaju simplifikaciju historije kojom se pokušava “opravdati” ograničavanje ljudskih prava marginalizovanih skupina kroz optužbe da promicanje takvih prava predstavlja “moralni sunovrat”. Razlozi za pad Rimskog Carstva, kao i drugih velikih civilizacija, daleko su kompleksniji od ovakvih pojednostavljenih “objašnjenja”, koja počivaju na jedva prikrivenoj homofobiji, koja je u ovom slučaju “zapakovana” u celofan akademske diskusije.
Shodno navedenom, tvrdnju da je “širenje” homoseksualnosti simptom propadanja civilizacije, odnosno da je nagovijestilo pad Rimskog Carstva, ocjenjujemo kao manipulisanje činjenicama i pseudonauku.
(Raskrinkavanje.ba)